Με τεράστια κενά στα σχολεία και με χιλιάδες εκπαιδευτικούς που περιμένουν ακόμα - μέσα Οκτώβρη - να προσληφθούν με ελαστική απασχόληση, κυλά η σχολική χρονιά. Προκαλώντας δικαιολογημένη αγανάκτηση σε γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς, καθώς οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς έρχονται να προστεθούν σε ένα σύνολο προβλημάτων που δημιούργησαν στο δημόσιο σχολείο οι πολιτικές των τελευταίων χρόνων.

Η κυρίαρχη εικόνα στα σχολεία είναι εκείνη της υπολειτουργίας, με επιπτώσεις και στη μόρφωση των παιδιών και στις λαϊκές οικογένειες, καθώς δε λειτουργούν μέχρι σήμερα οι υποστηρικτικές δομές κυρίως στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, όπως τα ολοήμερα σχολεία, η πρωινή ζώνη φύλαξης, τα τμήματα ένταξης, η παράλληλη στήριξη, η ενισχυτική διδασκαλία.

Το πρόβλημα εμφανίζεται ιδιαίτερα οξυμένο σε κάποιες περιπτώσεις, όπως π.χ. στα Καλάβρυτα, όπου το Γυμνάσιο, το Λύκειο και το ΕΠΑΛ, ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, δεν έχουν καθηγητές Κατευθύνσεων και συγκεκριμένα για τα μαθήματα της Βιολογίας και της Οικονομίας, Πληροφορικής (πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα), ενώ λείπουν και βιβλία. Στην πόλη της Κλειτορίας του ίδιου Δήμου, υποβαθμίζεται η λειτουργία του Δημοτικού Σχολείου, με τη συγχώνευση θέσεων και τις ελλείψεις δασκάλων.

Στο μεταξύ, οι ανάγκες της Εκπαίδευσης είναι τεράστιες και διευρύνονται, τη στιγμή που δεν εξασφαλίζονται ούτε καν τα αυτονόητα. Π.χ. στη Μεταμόρφωση, ένα δήμο της Αττικής που αριθμεί περίπου 30.000 κατοίκους, υπάρχει μόλις ένα Γενικό Λύκειο, το οποίο μάλιστα λειτουργεί σε κτίριο που οι προδιαγραφές του ήταν για 200 παιδιά και σήμερα στοιβάζονται εκεί 600 μαθητές. Η αίθουσα τελετών έχει προ πολλού μετατραπεί σε αίθουσα διδασκαλίας, ενώ πλέον μετατρέπονται σε χώρους διδασκαλίας ακόμη και διάδρομοι του σχολικού κτιρίου! Ακόμα, υπάρχουν πολλοί μαθητές που αναγκάζονται να «μεταναστεύουν» σε όμορους δήμους, προκειμένου να πάνε σχολείο. Η αγανάκτηση γονιών και μαθητών έχει ξεχειλίσει και με δυναμικές κινητοποιήσεις απαιτούν από το Δήμο και την κυβέρνηση να γίνει επιτέλους δεύτερο λύκειο στην πόλη τους.

Σε Κεφαλονιά και Ιθάκη, οι μαθητές έχουν προχωρήσει σε κινητοποιήσεις, καθώς πέρα από τα ζητήματα των ελλείψεων, προβλήματα υπάρχουν και στη μεταφορά τους, στην ασφάλεια των σχολικών δρομολογίων, τις «πληγωμένες» από το σεισμό σχολικές υποδομές και τα σπιτικά τους.

Τραγική χαρακτηρίζεται η κατάσταση στην Ειδική Αγωγή. Το 80% των δομών Ειδικής Αγωγής υπολειτουργεί λόγω των τεράστιων κενών σε προσωπικό ή είναι κλειστές, ενώ από τους 2.000 απόφοιτους των πανεπιστημιακών Τμημάτων Ειδικής Αγωγής, δεν έχει γίνει ποτέ ούτε ένας μόνιμος διορισμός. Παιδιά που φοιτούν σε σχολεία Ειδικής Αγωγής τα βρίσκουν κλειστά, με πολύμορφες επιπτώσεις όχι μόνο στη μόρφωσή τους. Σχολεία λίγα λεπτά από το κέντρο της Αθήνας, όπως το 1ο και 2ο ΕΛΕΠΑΠ και τα αντίστοιχα νηπιαγωγεία και το Ειδικό Πειραματικό «Ρόζα Ιμβριώτη», υπολειτουργούν, το δε Ειδικό Νηπιαγωγείο «Ρόζα Ιμβριώτη» δεν άνοιξε καθόλου, λόγω έλλειψης εκπαιδευτικού και ειδικού βοηθητικού προσωπικού.

«Το παιδί μου εδώ και δυο μήνες πάει στο σχολείο κάθε μέρα και γυρνάει χωρίς ουσιαστικά να διδάσκεται τίποτα. Κάνει μόνο αγγλικά και γερμανικά και από τα υπόλοιπα μαθήματα δεν έχει διδαχθεί τίποτα. Σποραδικά μπαίνει κάποιος δάσκαλος στην τάξη, όμως δε γίνονται κανονικά μαθήματα και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι η διεύθυνση του σχολείου δεν μας ενημερώνει καν τι θα γίνει». Με αυτά τα λόγια περιγράφει την κατάσταση που βιώνει μια μάνα από το Μόναχο, που το παιδί της φοιτά στην έκτη τάξη στο 4ο Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο του Μονάχου «Αριστοτέλης», δείχνοντας πως προβλήματα υπάρχουν και στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση του εξωτερικού.

Το διάστημα αυτό, αναπτύχθηκαν αγωνιστικές πρωτοβουλίες κατά τόπους και κεντρικότερες, φέρνοντας επιτακτικά στο προσκήνιο τις ανάγκες της Εκπαίδευσης. Με το υπουργείο Παιδείας να επιχειρεί να καθησυχάσει, να δηλώνει πως η Εκπαίδευση είναι προτεραιότητα, αλλά και να ομολογεί ότι ποτέ δεν καλύπτονται όλα τα κενά (πέρυσι 2.500 ήταν εκείνα που δεν είχαν καλυφθεί στο τέλος της σχολικής χρονιάς) και να μιλά για ανάγκη διορισμών αλλά αν το επιτρέψουν τα δημοσιονομικά, για προσπάθειες ομαλής έναρξης της επόμενης σχολικής χρονιάς, δηλαδή το Σεπτέμβρη του 2016...

Πηγή: Μ. Κ. - Ριζοσπάστης, alfavita.gr

Την άδεια να τοποθετηθούν κάμερες μέσα στα βαγόνια του μετρό έδωσε η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.

Η Αρχή είχε εξετάσει ανάλογο αίτημα τον Δεκέμβριο του 2013 και είχε απορρίψει την τοποθέτηση καμερών στο εσωτερικό των συρμών. Την είχε επιτρέψει, ωστόσο, στο εξωτερικό τους. 

Σύμφωνα με πληροφορίες, η διοίκηση της ΣΤΑΣΥ (Σταθερές συγκοινωνίες) επανήλθε πριν λίγο καιρό και κατάφερε τελικά να πάρει την έγκριση της Αρχής. Στο σκεπτικό του αιτήματος η εταιρία ανέφερε την ανάγκη ύπαρξης καμερών σε ένα μέσο, με το οποίο μετακινούνται καθημερινά σχεδόν 1 εκατομμύριο επιβάτες. 

Στόχος της βιντεοεπιτήρησης, σύμφωνα με την εταιρεία, είναι η προστασία και η αποφυγή όχι μόνο τρομοκρατικών ενεργειών αλλά και κλοπών και άλλων βίαιων ενεργειών, δολιοφθορών και ζημιών στα βαγόνια καθώς επίσης και η καλύτερη διαχείριση ενδεχόμενης πυρκαγιάς, κλπ.

Σε πρώτη φάση οι κάμερες θα αρχίσουν να λειτουργούν στους 17 συρμούς νέας γενιάς του μετρό καθώς τις διαθέτουν εκ κατασκευής. Σε δεύτερη φάση κάμερες μπορούν να τοποθετηθούν και στους παλαιότερους συρμούς του δικτύου καθώς επίσης και στα βαγόνια του ΗΣΑΠ και του τραμ αν και αυτό θα εξαρτηθεί από το κόστος. 

Η ΕΡΤopen είναι εδώ!
Συνεχίζουμε στους 106,7 στα FM στην Αττική.
Καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου της ertopen.com .
Επίσης, το πρόγραμμά μας αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3, στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 και στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία με το παρακάτω πρόγραμμα:



Ραδιοφωνικό πρόγραμμα Δευτέρας 19-10-1015


08:00-09.30   Σύνδεση με Εργατικό κέντρο Ευβοιας Δημήτρης Μπατσακούτσας

09.30-10.00   Μουσική εκπομπή

10.00-11.00   Γιώργος Ματθαίου

11.00-12.00   Γιώργος Φιλιππάκης

12.00-13.00   Σύνδεση με Ράδιο Ενωση Βοιωτία

13:00-14:00   Λίντα Γιαννοπούλου

14:00-15:00   ΡΑΔΙΟΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Έλενα Μιχαηλίδου

15:00-16:00   Γιώργος Σαριδάκης

16:00-17:00   Αννα Ματθαίου

17:00-18:00   Σύνδεση με Χρυσα Σαπαλιδου στη Φλώρινα

18:00-20.00   Αρετή Κοκκίνου - Θέλμα Καραγιάννη

20.00-21.00   Nίκος Αξαρλής

21.00-22.00   Εκπρόσωποι της ΚΕΕΡΦΑ Κυριάκος Μπάνος

22.00-24.00   Γιάννης Σπυρόπουλος Μπαχ

24:00-08:00   Μουσικές και ενημερωτικές εκπομπές 

Συντάκτης: Χριστίνα Παπασταθοπούλου
Στο υπουργείο Εργασίας θα βρεθεί τη Δευτέρα στις 9.00 το πρωί η Ένωση Εργαζομένων στη Διακίνηση Εμπορευματοκιβωτίων στις Προβλήτες του Πειραιά (ΕΝ.Ε.Δ.Ε.Π.) προκειμένου να συναντήσουν τον υπουργό Εργασίας Γ.Κατρούγκαλο και να του θέσουν τα αιτήματά τους.

Το σωματείο ΕΝ.Ε.Δ.Ε.Π. που δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2014 μετά την πρώτη απεργία που έγινε στις προβλήτες της Cosco,σε ανακοίνωσή του τονίζει ότι έχοντας την στήριξη των εργαζομένων στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ της ΣΕΠ Α.Ε.(PCT θυγατρική της Cosco)άνοιξε εδώ και αρκετούς μήνες το ζήτημα των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή ΣΣΕ, προκειμένου να καθοριστούν οι μισθοί, οι συνθήκες εργασίας υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, αποστέλλοντας τα αιτήματα στις εργοδοτικές ενώσεις.

Τα βασικά αιτήματά τους είναι:

✔ Να ενταχθούν όλοι οι εργαζόμενοι στα βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, αφού αυτή τη στιγμή οι λιμενεργάτες καλύπτονται ασφαλιστικά με το ένσημο του ανειδίκευτου εργάτη, παρά το γεγονός ότι στις καταστάσεις προσωπικού του ΣΕΠΕ δηλώνονται ως λιμενεργάτες.

✔ Όλοι οι εργαζόμενοι να εγγραφούν στο Μητρώο Α-Β φορτοεκφορτωτών και να αναγνωριστούν όλες οι ειδικότητες του κλάδου.

✔ Την κατά νόμο σύσταση ενιαίας επιτροπής υγιεινής και ασφάλειας στο χώρο εργασίας των ανωτέρω συναδέλφων.

✔ Τη διατήρηση του υφιστάμενου ελάχιστου αριθμού ασφάλισης για λήψη σύνταξης γήρατος(4.500 ημέρες ασφάλισης) και την αποτροπή ενδεχόμενης αύξησης του ορίου αυτού.

✔ Την 3μερή συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας των εμπλεκόμενων μερών για την σύναψη της ΣΣΕ, δηλαδή Σωματείο, εργοδοτικές ενώσεις, υπουργείο Εργασίας.



πηγή: efsyn.gr

Με πλειστηριασμό ακόμα και της μοναδικής κατοικίας του κινδυνεύει δανειολήπτης, αν χαρακτηρισθεί από την τράπεζα μη συνεργάσιμος, σύμφωνα με τα όσα προβλέπει ο αναθεωρημένος Κώδικας Δεοντολογίας Τραπεζών.

Προβλέπει πως αν υπάρξει καθυστέρηση 30 ημερών της δόσης του δανείου τότε ο δανειολήπτης λαμβάνει μια πρώτη επιστολή για να ρύθμιση την οφειλή του εντός 15 ημερών, αν δεν συμβεί αυτό τότε λαμβάνει δεύτερη προειδοποιητική επιστολή και σε περίπτωση που δεν προσέλθει στην τράπεζα για ρύθμιση τότε χάνει το χαρακτηρισμό «συνεργάσιμος» και κινδυνεύει να χάσει τη μοναδική του κατοικία σε πλειστηριασμό.

Και η αναθεώρηση του Κώδικα Δεοντολογίας Τραπεζών είναι στα προαπαιτούμενα μετρά ενόψει της πρώτης αξιολόγησης του 3ου μνημονίου και έγινε κατά τρόπο που να διασφαλίζει τις τράπεζες όχι όμως τη λαϊκή κατοικία.

Το ζητούμενο για το δανειολήπτη θα είναι να αποδεικνύει στην τράπεζα πως είναι συνεργάσιμος θέτοντας σαν πρώτη προτεραιότητα να πληρωθεί η δόση για να μην χάσει το σπίτι.

Συγκεκριμένα:

Η πρώτη υποχρεωτική ειδοποίηση μπορεί να αποσταλεί μέχρι την 30η Δεκεμβρίου 2015 για τις περιπτώσεις δανείων που συμπληρώνουν μέχρι και την 15η Δεκεμβρίου 2015, καθυστέρηση μεγαλύτερη των τριάντα ημερολογιακών ημερών. Η εν λόγω ειδοποίηση παρέχει προθεσμία δεκαπέντε εργασίμων ημερών στον δανειολήπτη να ενταχθεί στο στάδιο 2 της Δ.Ε.Κ. υποβάλλοντας στο ίδρυμα:

1. Εφόσον είναι φυσικό πρόσωπο, την «Τυποποιημένη Κατάσταση Οικονομικής Πληροφόρησης», συμπληρωμένη, σύμφωνα και με τα προβλεπόμενα στην από 5.12.2014 διευκρινιστική εγκύκλιο της Τράπεζας της Ελλάδος,

2. Εφόσον πρόκειται για νομικό πρόσωπο, τα στοιχεία τα οποία ζητούνται από το ίδρυμα για την αξιολόγηση της βιωσιμότητας νομικού προσώπου, σύμφωνα με τη μεθοδολογία που το ίδρυμα ακολουθεί για την αξιολόγηση αυτή, λαμβάνοντας υπόψη τις κατευθυντήριες γραμμές της Τράπεζας της Ελλάδος (απόφαση ΠΕΕ 42/30.5.2014) και την παρ. 3, περίπτωση β, του παρόντος Κεφαλαίου.

3. Σε περίπτωση μη ανταπόκρισης αποστέλλεται εντός δεκαπέντε ημερολογιακών ημερών από τη λήξη της ταχθείσας προθεσμίας, η προειδοποιητική επιστολή της ανωτέρω υποπαραγράφου: Στις περιπτώσεις δανειοληπτών, εφόσον ο αποχαρακτηρισμός αυτών ως συνεργάσιμων μπορεί να έχει συνέπεια τον εκπλειστηριασμό της μοναδικής κατοικίας τους με νομικές διαδικασίες που προτίθεται να κινήσει το ίδρυμα».

Για τα δάνεια που περιέρχονται σε καθυστέρηση μεγαλύτερη των τριάντα ημερολογιακών ημερών μετά την 15η Δεκεμβρίου 2015, η πρώτη υποχρεωτική ειδοποίηση αποστέλλεται από το ίδρυμα εντός δεκαπέντε ημερολογιακών ημερών από το χρόνο συμπλήρωσης της καθυστέρησης των τριάντα ημερολογιακών ημερών.

Για την ιεράρχηση του επείγοντος της αποστολής ειδοποιήσεων, τα ιδρύματα που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της Πράξης Εκτελεστικής Επιτροπής 42/30.5.2014, όπως ισχύει, θα λαμβάνουν υπόψη την κατηγοριοποίηση των δανείων που έχουν πραγματοποιήσει με βάση ιδίως τις παραμέτρους κινδύνου, δυνάμει των διατάξεων της προαναφερόμενης Πράξης, όπως εκάστοτε ισχύουν, λαμβάνοντας επίσης υπόψη την προοπτική υλοποίησης και των σχετικών δράσεων που προβλέπονται στο Ν. 4336/2015.

Η μεθοδολογία της κατά τα ως άνω ιεράρχησης γνωστοποιείται στη Διεύθυνση Εποπτείας Πιστωτικού Συστήματος της Τράπεζας της Ελλάδος εντός 15 ημερών από τη δημοσίευση της παρούσας στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης.

Διευκρινίζεται ότι η Διαδικασία Επίλυσης Καθυστερήσεων του Κώδικα Δεοντολογίας της απόφασης ΕΠΑΘ 116/1/25.8.2014:

1. Μπορεί να ενεργοποιείται και με πρωτοβουλία του δανειολήπτη αν ο ίδιος προσέλθει και ζητήσει εγγράφως να ενταχθεί στο στάδιο 2 αυτής, είτε κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, είτε μετά το πέρας αυτής.

2. Δεν αφορά δανειολήπτες που είναι νομικά πρόσωπα σε καθεστώς εκκαθάρισης, με βάση την ισχύουσα νομοθεσία.




902.gr

ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Μεγάλη ανοιχτή πολιτική συγκέντρωση, την πρώτη μετεκλογικά, διοργανώνει την Δευτέρα 19/10/2015 η Λαϊκή Ενότητα, στην οποία θα μιλήσει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, επικεφαλής του Μετώπου της Λαϊκής Ενότητας. 

Χαιρετισμούς – παρεμβάσεις στη συγκέντρωση θα πραγματοποιήσουν:

- ο Κώστας Κουντουράκης ( Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο Πλαίσιο)
για τις εργασιακές σχέσεις και τους εργατικούς αγώνες
- ο Θανάσης Κούρκουλας
για τα δημοκρατικά δικαιώματα και το αντιφασιστικό κίνημα
- η Ντίνα Σωτηριάδου
για τη νεολαία και το κίνημα νεολαίας.

Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στο χώρο του Cine Κεραμεικός (Κεραμεικού 58-Μεταξουργείο) στις 7 μ.μ.

Με τη συγκέντρωση αυτή του Κεραμεικού, η Λαϊκή Ενότητα εγκαινιάζει μια μεγάλη πολιτική εξόρμηση και αντεπίθεση που, με σημαία τη δημοκρατία και τους κοινωνικούς αγώνες, έχει ως κύρια μέτωπα : τα μνημόνια, τα νέα μέτρα λιτότητας και φορολεηλασίας των λαϊκών στρωμάτων, την καλπάζουσα ανεργία, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και των στρατηγικών επιχειρήσεων, την εθνική υποτέλεια και τη νεοφιλελεύθερη ευρωζώνη. Στο πλαίσιο αυτών των μετώπων η Λαϊκή Ενότητα θα φέρει στο προσκήνιο την εναλλακτική της πρόταση για μια αντιμνημονιακή, φιλολαϊκή,  παραγωγική και αναπτυξιακή πορεία της χώρας με ορίζοντα το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.

Η συγκέντρωση του Κεραμεικού θα είναι η πρώτη ανάμεσα σε πολλές ανοικτές πολιτικές συγκεντρώσεις, που η Λαϊκή Ενότητα θα πραγματοποιήσει ανά την Ελλάδα και τις οποίες θα ακολουθήσει η Πανελλαδική Σύσκεψη των τοπικών επιτροπών της Λαϊκής Ενότητας στις αρχές του Νοέμβρη.

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Μέχρι πρότινος περίσσευαν οι διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ για διαγραφή (του μεγαλύτερου μέρους) του χρέους. Στο εξής οι επιτρεπτές λέξεις είναι επιμήκυνση, ανασχεδιασμός, αναδιάρθρωση και άλλα παρόμοια. Η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές έχει αποκλείσει ρητά την ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους. Ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ντάισελμπλουμ ανέφερε πρόσφατα πως ένα καλό μέτρο για την «ελάφρυνση» του ελληνικού χρέους θα ήταν να τεθεί όριο στο ετήσιο ποσό αποπληρωμής, στο 15%,του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει αιμοδοσία 27 δις το χρόνο!

Αρκετά συχνά, δηλώσεις παραγόντων του ΔΝΤ παρουσιάζουν μια άλλη προσέγγιση. Πρόσφατα ο επικεφαλής οικονομολόγος του, Ολιβιέ Μπλανσάρ, τόνισε πως οι υπολογισμοί που έχει κάνει το ΔΝΤ κατατείνουν στο συμπέρασμα πως είναι αναγκαία μια μείωση του χρέους της Ελλάδας, είτε μέσω κουρέματος, είτε αλλαγής στο χρόνο αποπληρωμής.

Από τη μια φαίνεται να βρίσκεται το ΔΝΤ, αλλά και οι ΗΠΑ και (πιο διστακτικά) η Γαλλία, που θεωρούν απαραίτητη την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, ακόμη και με κάποιο κούρεμα. Από την άλλη, η επιβεβλημένη στην ευρωζώνη γερμανική θέση, που θεωρεί ότι είναι καλύτερα το χρέος να παραμένει ακούνητο, έτσι ώστε να υπάρχει μοχλός πίεσης.

Δεν πρόκειται για διαφορετικούς κόσμους, αλλά για διαφορετικές οπτικές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, αλλά και του καπιταλιστικού κόσμου γενικά, στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Ο κοινός παρανομαστής είναι ένας σκληρός διαγωνισμός λιτότητας και γενικά αντεργατικών μέτρων. Είτε λοιπόν με «αναδιάρθρωση», είτε με «μερικό κούρεμα», οι απαιτήσεις είναι κοινές. Πρώτο: Η κυβέρνηση υποχρεούται να …διαγράψει το αίτημα διαγραφής του χρέους. Πρέπει να συνομολογήσει ότι, το εάν και με ποια μορφή θα γίνει μια αναδιάρθρωση του χρέους, δεν αφορά αποφάσεις της ίδιας αλλά τους πιστωτές της. Δεύτερο: Σε κάθε περίπτωση, προϋπόθεση και πρόσθετο αντάλλαγμα αποτελεί ο σφαγιασμός της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας στην Ελλάδα, με πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει αποδεχθεί πλήρως και τα δύο. Απλά κάνει ευχέλαιο, μήπως και από σπόντα προκύψει κάποια ελάφρυνση χρέους οποιασδήποτε μορφής και την παρουσιάσει σαν δική της επιτυχία. Ακόμη και αυτές οι υποσχέσεις για ενδελεχή έλεγχο ώστε να διαπιστωθεί τι πήγε στραβά και γιγαντώθηκε το δημόσιο χρέος και για απόδοση πολιτικών ή/και ποινικών ευθυνών, πήγαν στα αζήτητα. Η αντίφαση, από τη μια η κυβέρνηση να δεσμεύεται ότι «θα πληρώσει πλήρως και εγκαίρως όλους τους δανειστές» και από την άλλη να αφήνει να εννοηθεί ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στη «διαπραγμάτευση» ένα πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος περί «παράνομου και απεχθούς χρέους» που παρέπεμπε σε απειλή διαγραφής του, λύθηκε πλέον οριστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε δίστασε, σε μια επίδειξη πολιτικού αμοραλισμού, να πετάξει στα αζήτητα τόσο τη Ζ. Κωνσταντοπούλου όσο και το Μ. Γλέζο, που κυρίως συμβόλιζε τις διεκδικήσεις για τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Η εξέλιξη αυτή σχετίζεται με το χαρακτήρα της πολιτικής αστικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με το χαρακτήρα του δημόσιου χρέους στην εποχή μας, που δε σχετίζεται κυρίως με εξαιρέσεις του κανόνα και «σκάνδαλα», αλλά αποτελεί σύμπτωμα δομικών χαρακτηριστικών του σύγχρονου καπιταλισμού. Η κυρίαρχη αφήγηση θέλει το δημόσιο χρέος να είναι χαρακτηριστικό των υπανάπτυκτων μη οργανωμένων με σύγχρονο τρόπο κρατών. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Το 70% του παγκόσμιου δημόσιου χρέους ανήκει σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία, δηλαδή στα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κέντρα. Το χρέος αναπτύσσεται και θεριεύει μαζί με την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Μια άλλη αγαπημένη αναφορά στις κυρίαρχες και επιδερμικές προσεγγίσεις περί χρέους, είναι η καταγγελία του αδηφάγου και «παρασιτικού χρηματοπιστωτικού τομέα» που λυμαίνεται το «παραγωγικό κεφάλαιο».

Πρόκειται για επιφανειακή ανάλυση. Σχεδόν όλοι οι μεγάλοι πολυεθνικοί πολυκλαδικοί μονοπωλιακοί όμιλοι έχουν ταυτόχρονα και παραγωγική και χρηματοπιστωτική δραστηριότητα. Υπάρχει μια παροιμία: «Τζάμπα ξύδι, καλύτερο από το μέλι». Αν λοιπόν μια επένδυση αποδίδει σε ένα κάτοχο κεφαλαίου ένα κέρδος 10% ενώ μια χρηματοπιστωτική αξιοποίηση 5%, το θέμα έχει ενδιαφέρον, διότι το δεύτερο, αν και μικρότερο, είναι άκοπο. Τζάμπα ξύδι… Αν μάλιστα συμβαίνει οι αποδόσεις να είναι σχεδόν ίδιες ή και καλύτερες μέσω μιας δανειοδότησης άλλων, λόγω της τάσης να πέφτει το μέσο ποσοστό κέρδους στο σύγχρονο καπιταλισμό, τότε ακόμη καλύτερα! Δε μιλούμε για τζάμπα ξύδι, αλλά για τζάμπα μέλι…

Ένας άλλος αγαπημένος μύθος είναι αυτός που αρέσκεται να αποδίδει στα «σπάταλα» κράτη τη διόγκωση των χρεών. Στις αρχές του 1970, ορόσημου του τέλους της εποχής των «παχιών αγελάδων» και κατώφλι ενός κύκλου μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, ο νεοφιλελευθερισμός πραγματοποιεί μεγάλες και αλληλοσυνδεόμενες τομές.

Το καπιταλιστικό κράτος σταδιακά αποχωρεί από βασικούς παραγωγικούς τομείς, αφήνοντας έτσι μεγαλύτερο πεδίο στην ιδιωτική καπιταλιστική δραστηριότητα. Μειώνει γενναία την φορολογία του κεφαλαίου που λειτουργούσε ως μηχανισμός μερικής αναδιανομής και εσόδων του, δημιουργώντας πλέον τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα στον εαυτό του. Αστικές κυβερνήσεις και κράτη μπαίνουν σε ένα κύκλο καθήλωσης και μείωσης τόσο του άμεσου όσο και του έμμεσου μισθού.

Η χρεομηχανή έχει στηθεί. Είναι μηχανισμός δημιουργίας (και ανάταξης) καπιταλιστικού κέρδους, μέσω της μεταφοράς εισοδήματος από τις εργατικές παραγωγικές τάξεις προς το κεφάλαιο και τους κηφήνες του. Καθόλου τυχαία, με ταχύτατο ρυθμό, γιγαντώνεται το δημόσιο χρέος (εσωτερικό και εξωτερικό) στις καπιταλιστικές χώρες, αλλά και το εσωτερικό χρέος των νοικοκυριών. Για το τελευταίο, δυστυχώς δεν μιλάμε όσο πρέπει.

Τα δάνεια όμως, τόσο προς τα κράτη, όσο και προς τα νοικοκυριά, δημιουργούν και βουνά χρέους, μεγαλώνοντας έτσι τα ρίσκα για τους δανειστές.

Κάποια στιγμή λοιπόν, αυτοί που δάνειζαν ακόμη και από αυτά που δεν είχαν, λένε: «Δε θα μπορείτε να πληρώσετε αύριο, οπότε για να διασφαλιστούμε και εμείς, πληρώστε τώρα». Πριν ακόμα αρχίσουν οι κλαψούρες των δανειζόμενων, έχουν την απάντηση: «Ξέρουμε ότι δεν μπορείτε να πληρώσετε τώρα, γι αυτό και έχουμε εναλλακτική διέξοδο».

Ας δούμε τις διάφορες εκδοχές «διεξόδου»: Πέρασμα ιδιοκτησίας των δανειζόμενων στους δανειστές ως μορφή εξασφάλισης. Νέα δανειοδότηση με βαρύτερους όρους, ακριβώς επειδή η επισφάλεια του δανεισμού είναι μεγαλύτερη. Έλεγχος της λειτουργίας από μεριάς των δανειστών. Εξασφάλιση αποκλειστικότητας στη δανειακή σχέση έναντι άλλων πηγών.

Ενίοτε, αν το ρίσκο είναι εξαιρετικά μεγάλο, μπορεί να γίνει και κάτι άλλο, που δεν αναιρεί αλλά συμπληρώνει τα προηγούμενα: Διαγράφεται μέρος του χρέους! Πιο σωστά, ανταλλάσσεται χρέος με ιδιοκτησία, εξουσία, κυριαρχία και έλεγχο. Πρόκειται για μια δεύτερη ζωτική λειτουργία της χρεομηχανής (εκτός της άντλησης κέρδους).

Αν σταματούσαμε στα προηγούμενα θα είχαμε απλά περιγράψει την τοκογλυφική, κερδοσκοπική δράση του καπιταλισμού, σα να είχαμε μία και μόνη, ενιαία, καπιταλιστική οικονομία. Ωστόσο, η άνιση οικονομική ανάπτυξη και ανισόμετρη κατανομή πολιτικής εξουσίας, αποτελεί νόμο. Οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενισχύουν ποικιλότροπα και καθοριστικά τη λειτουργία της χρεομηχανής, ειδικά για τις χώρες της περιφέρειάς της.

Εκτός των άλλων, η μετατροπή -μέσω των μηχανισμών της ΕΕ- του ελληνικού δημόσιου χρέους από ιδιωτικό χρέος (κατά βάση προς τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες), σε επίσημο κρατικό χρέος προς την ΕΕ, τους μηχανισμούς της και τα κράτη μέλη της, από τη μια έσβησε το ρίσκο του ιδιωτικού κεφαλαίου, από την άλλη αλυσόδεσε κυριολεκτικά το ζήτημα της διαγραφής του χρέους με αυτό της ρήξης με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Είναι η πρόκληση με την οποία πρέπει να αναμετρηθούμε.

prin.gr

Χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν χθες βράδυ τους κεντρικούς δρόμους του Βερολίνου κρατώντας κεριά σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους πρόσφυγες.

Οι διαδηλωτές σχημάτισαν ανθρώπινη αλυσίδα μήκους 30 χιλιομέτρων μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού τμήματος της πόλης. 
«Refugees welcome» ήταν ένα από τα συνθήματα της κινητοποίησης.

Η πρωτοβουλία ανήκει στον Ιερέα Πέτερ Κραντς από το Σαρλότεμπουργκ, ο οποίος το 2003 είχε διοργανώσει ανθρώπινη αλυσίδα 100.000 ανθρώπων ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ.


Οι συγκεντρωμένοι σχημάτησαν την αλυσίδα κρατώντας κεριά | AP Photo/Markus Schreiber

Την ίδια ώρα, στη χώρα η θερμοκρασία έχει πέσει κατακόρυφα κάνοντας τις νύχτες χωρίς θέρμανση εφιάλτη. Και ο γερμανικός χειμώνας, γνωστός για τη σφοδρότητά του, δεν έχει ακόμη αρχίσει.

«Κρυώνουμε» η κραυγή αγωνίας χιλιάδων προσφύγων στη χώρα που ζουν σε σκηνές καθώς πλησιάζει ο χειμώνας και ζητούν από τις αρχές να βρουν μια λύση για τους δεκάδες χιλιάδες που έχουν φτάσει στη χώρα.

«Μας λένε ότι θα κάνουν κάτι, αλλά δεν μας λένε πότε. Ίσως όταν όλοι έχουμε γίνει παγάκια!», κατήγγειλε ο Χουσέιν, ένας Αφγανός 25 ετών, που αρνήθηκε να πει το πραγματικό του όνομα και ο οποίος κοιμάται εδώ και έναν μήνα σε μια από τις μη θερμαινόμενες σκηνές που έχουν στηθεί στο Αμβούργο.

Στη Σαξονία, στην ανατολική Γερμανία, ο Ερυθρός Σταυρός που φροντίζει 10.000 πρόσφυγες, κρούει επίσης τον κώδωνα του κινδύνου. Οι μη θερμαινόμενες σκηνές «αποτελούν ένα υγειονομικό πρόβλημα: άνθρωποι έχουν αρρωστήσει εξαιτίας του κρύου», εξήγησε ο Καλ Κράνιχ, ένας εκπρόσωπος της οργάνωσης. «Μοιράσαμε τους υπνόσακους και τις κουβέρτες που είχαμε όμως δεν αρκούν».

Προς το παρόν όλοι οι πρόσφυγες που βρίσκονται στην περιοχή «μεταφέρθηκαν» σε θερμαινόμενες σκηνές, διευκρίνισε ο Κράνιχ. Όμως δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να χρειαστεί νέοι πρόσφυγες στεγαστούν σε μέρη που δεν θερμαίνονται.



πηγή: efsyn.gr

Συντάκτης: info-war.gr
Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι στον Τύπο, από τον σάλο που προκάλεσε η Athens Voice ξεπλένοντας τη Χρυσή Αυγή με lifestyle αναφορές στην κόρη του ηγέτη της ναζιστικής οργάνωσης και το συγκεκριμένο Free Press αποφάσισε να χτυπήσει και τον αντιφασισμό με κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου.

Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ. Εμείς σκεφτήκαμε απλώς να απαντήσουμε σε ορισμένα σημεία του.

Τριανταφύλλου: Σήμερα ο φασισμός είναι ένας χαρακτηρισμός που αποδίδεται στους «άλλους»: λιγοστοί άνθρωποι στον κόσμο δηλώνουν φασίστες. Ωστόσο, αν και ο φασισμός έχει υποχωρήσει ως ιδεολογία και πρακτική, επιζεί ως νοοτροπία: ως λατρεία του κράτους, ως απόρριψη της αντίθετης γνώμης (της λειτουργίας του «δήμου»), ως αυταρχισμός, βία, μιλιταρισμός, εθνικισμός, ρατσισμός• ως κοινωνικός συντηρητισμός, λαϊκισμός, leaderism, προσωπολατρία, μικροαστισμός, κορπορατισμός, δημαγωγία.

Καταρχήν ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία ή νοοτροπία αλλά πολιτική πρακτική. Μπορείτε να διαβάσετε γι’ αυτό τον ορισμό του Ρόμπερτ Πάξτον ή του Έλληνα καθηγητής Σπύρου Μαρκέτου. Κατά δεύτερον αποτελεί προσβολή στη λογική να ξεκινάει κανείς μια πρόταση λέγοντας επικριτικά ότι είναι «χαρακτηρισμός που αποδίδεται στους άλλους» και να τελειώνει κάνοντας ακριβώς αυτό – να τον αποδίδει στους δικούς της άλλους με πρώτους όσους «λατρεύουν το κράτος».





Τριανταφύλλου: Πρόκειται για ένα ιστορικό υπόλειμμα που οφείλεται στη συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση

Εδώ έχουμε την κλασική προσπάθεια ταύτισης φασισμού – κομμουνισμού με βασικό επιχείρημα το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης ή Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ, Μέσα σε μια γραμμή η Τριανταφφύλου σκυλεύει τη μνήμη των 20 εκατομμυρίων σοβιετικών πολιτών που πέθαναν για να σταματήσει ο φασισμός. κυρίως όμως σκυλεύει την ιστορική αλήθεια που λέει ότι η (κατάπτυστη πέραν αμφιβολίας) συμφωνία μη επίθεσης ήρθε ως απάντηση στη Συμφωνία του Μονάχου του 1938, με την οποία οι καπιταλιστικές υπερδυνάμεις της Ευρώπης έδωσαν στον Χίτλερ το πράσινο φως να κατακτήσει την Τσεχοσλοβακία. Είχε προηγηθεί φυσικά η συνεργασία τους στον Ισπανικό εμφύλιο εναντίον των δημοκρατικών δυνάμεων που μάχονταν τους φαλαγγίτες του Φράνκο.

Τριανταφύλλου: Οι φασίστες ήταν, θα λέγαμε, το αντεστραμμένο τους είδωλο (των κομμουνιστών).

Απλή επισήμανση: Η συγκεκριμένη άποψη, της ταύτισης κομμουνισμού-φασισμούχρηματοδοτείται από την ΕΕ μέσω ερευνητικών προγραμμάτων που φτάνουν τα 100.00 ευρώ. Ελπίζουμε η Athens Voice να το γνωρίζει και να μην υπέπεσε στο σφάλμα της… πόντιας πουτάνας, κατά το γνωστό ανέκδοτο.

Τριανταφύλλου: Αν λοιπόν «αντιφασίστας» είναι εκείνος που απορρίπτει τον ολοκληρωτισμό, δηλαδή μια ανελεύθερη πολιτειακή κατάσταση, ένα καθεστώς που ελέγχει και κατευθύνει τις κοινωνικές δραστηριότητες των ατόμων, τότε ο αντιφασίστας είναι, συγχρόνως, αντικομμουνιστής.

Θεωρώντας ως «αυταπόδεικτο» ότι ο κομμουνισμός (και όχι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ που αυτο-αποκαλούνταν σοσιαλιστικά ή κομμουνιστικά) είναι ολοκληρωτικός προχωράμε στο γνωστό σφάλμα λογικής: Ο μπάτσος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο άρα ο μπάτσος είναι μπουζούκι.

Τριανταφύλλου: Αντιφασίστας είναι εκείνος που αντιτίθεται στην κατάλυση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και στη διείσδυση της κεντρικής εξουσίας σε κάθε πτυχή της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.

Το συγκεκριμένο επιχείρημά απλώς επαναφέρει τις νεκραναστημένες θεωρίες του τέλους της ιστορίας και της κυριαρχίας της αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αντιφασίστας λοιπόν μπορεί να είναι μόνο ο φιλελές. Τα μέλη κομμουνιστικών κομμάτων που ζητούν την υπέρβαση της αστικής δημοκρατίας δεν μπορούν, σύμφωνα με τον ορισμό της Τριανταφύλλου να είναι αντιφασίστες – άλλωστε έχει εξηγήσει στην προηγούμενη παράγραφο ότι μάλλον είναι φασίστες.

Τριανταφύλλου: Όσο πιο συγγενής είναι κάποιος με τον φασισμό […] τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ύψωση της αντιφασιστικής σημαίας.

Δεν σχολιάζω άλλο.

Τριανταφύλλου: Στο ελληνικό κοινοβούλιο εκπροσωπείται φασιστική ή νεοναζιστική ομάδα – αλλά η αντιμετώπισή της δεν απαιτεί «αντιφασιστικό» αγώνα, απαιτεί εφαρμογή των νόμων του ποινικού δικαίου.

Καταρχήν η Χρυσή Αυγή δεν είναι νεο-ναζιστική ομάδα αλλά ναζιστική, αφού συνδέεται απευθείας με τους ναζιστές δοσίλογους της κατοχής – ξέρετε αυτούς που πλαισίωσαν τις κρατικές δομές εξουσίας και την σύγχρονη αστική δημοκρατία στην Ελλάδα, την οποία δεν πρέπει να επικρίνουμε γιατί γινόμαστε… φασίστες.
Ας πει βέβαια η κα Τριαναφύλλου στην οικογένεια του Παύλου Φύσσα ότι δεν ήταν το αντιφασιστικό κίνημα που έφερε τους δολοφόνους του παιδιού τους στα δικαστήρια αλλά η ελληνική δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη δηλαδή που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε φέρει σε δικαστήριο ούτε μια υπόθεση ρατσιστικής βίας.

Τριανταφύλλου: Η φασιστική απειλή είναι μια κατασκευή που εξισώνει τον καπιταλισμό με τον φασισμό παρότι ο δεύτερος είναι, εγγενώς, αντικαπιταλιστικός.

Προφανώς οι οικογένειες των Κρουπ που χρηματοδότησαν τον Χιτλερ, οι πρόεδροι της IG Farben (που παρασκεύαζε τα χημικά των θαλάμων αερίων), ο Φορντ που θαύμαζε τον αγώνα του Αδόλφου, οι διευθυντές της IBM που έστελναν τα μηχανήματα για την καταγραφή των Εβραίων στα στρατόπεδα εξόντωσης, τα στελέχη της ITT που εξόπλιζαν τη ναζιστική πολεμική μηχανή ήταν όλοι τους αντικαπιταλιστές.
Αντικαπιταλιστές πρέπει να ήταν στην Ελλάδα και ο Λαμπράκης που συνέδεσε τον ΔΟΛ με τον Γκέμπελς, η οικογένεια Λαναρά, που συνεργάστηκε με τους κατακτητές. η οικογένεια των Παπακωνσταντίνου και τόσων άλλων. Όλοι τους ορκισμένοι εχθροί του καπιταλισμού.

Επτά δεκαετίες μετά τη νίκη απέναντι στο φασισμό ένα free press μας καλεί να τον ξαναδούμε με όρους lifestyle, να καταδικάσουμε όσους τον πολέμησαν και κυρίως να ξεχάσουμε πέντε πράγματα που μας έμαθε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ: Ότι ο φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια φάση του καπιταλισμού.

Άρης Χατζηστεφάνου

Αξίζει νομίζω να τον ξαναδιαβάσουμε πριν ο χιπστεροναζισμός επικρατήσει παντού:

Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»
«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.

Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;

Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να ‘ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα ‘ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ’ ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ’ αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ’ τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία».

Η Μαρία Αμαλία (Μελίνα) Μερκούρη, όπως είναι το πλήρες όνομά της, γεννήθηκε σαν σήμερα 18 Οκτωβρίου του 1920, πριν από 95 χρόνια. 

Είναι μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και ηγετική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα.

Στο Doodle της Google, πίσω από τη Μελίνα Μερκούρη, διακρίνεται ο Παρθενώνας. Εκείνη ήταν εξάλλου που ξεκίνησε την εκστρατεία για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, θίγοντας το θέμα επίσημα στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO τον Ιούλιο του 1982 στο Μεξικό.





Η Μελίνα Μερκούρη, μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και ηγετική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα.
Γεννήθηκε στο σπίτι του παππού της Σπύρου Μερκούρη, ο οποίος διατέλεσε δήμαρχος Αθηνών για περίπου είκοσι χρόνια.
Ο πατέρας της, Σταμάτης, ήταν επίσης πολιτικός. Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ενώ τον επόμενο χρόνο παντρεύεται τον Παναγιώτη Χαροκόπο.

Το 1944 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο σανίδι ξεκινώντας τη θρυλική πορεία της στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Στην θεατρική και κινηματογραφική της καριέρα συνεργάζεται με κορυφαία ονόματα της ελληνικής και παγκόσμιας Τέχνης όπως με τον Δημήτρη Μυράτ, την Ειρήνη Παππά, τον Τίτο Βανδή, τον Κάρολο Κουν, τον Μάνο Κατράκη, τον Γιώργο Παππά, τον Μάνο Χατζιδάκη, Μίκη Θεωδοράκη, Μιχάλη Κακογιάννη, Ιάκωβο Καμπανέλλη και τους Ζιλ Ντασσέν, Άντονι Πέρκινς, Ρόμι Σνάιτερ, Πίτερ Ουστίνοφ, Λόρενς Ολιβιέ, Έλεν Μπέρστιν και πολλούς άλλους.

Η πρώτη της ταινία, η μυθική πλέον «Στέλλα» προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1955. Η σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, το σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και η ερμηνεία της Μελίνας χάρισαν στην ταινία παγκόσμια αναγνώριση και βραβεύτηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας ρετροσπεκτίβας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1960, με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας του 1956, καθώς και με το βραβείο ερμηνείας Isa Miranda, για την ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών του 1955.

Στο φεστιβάλ των Καννών η Μελίνα γνωρίζει κι ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον Ζίλ Ντασσέν, με τον οποίο αργότερα θα παντρευτούν και θα μείνουν μαζί μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Με σκηνοθέτη το Ντασσέν τον επόμενο χρόνο γυρνάνε την ταινία «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», βασισμένη στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη. Το 1958-60 το ζευγάρι κινηματογραφεί το «Ποτέ την Κυριακή», την ταινία που έκανε διάσημη την ίδια και τη μουσική του Μάνου Χατζηδάκι σε όλο τον κόσμο. Η ταινία βραβεύτηκε με το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού και με το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ των Καννών.
Παράλληλα με την θεατρική και κινηματογραφική της καριέρα σε Ελλάδα και εξωτερικό η Μελίνα κυκλοφορεί πάνω από 15 δίσκους, με ερμηνείες έργων των Μάνο Χατζηδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Γιάννη Μαρκόπουλο, Βασίλη Τσιτσάνη, Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ.


Το πραξικόπημα της 21 Απριλίου την βρίσκει στο εξωτερικό όπου παρουσιάζει στο Μπρόντγουει το «Ίλια Ντάρλινγκ». Εμφανίζεται στις κάμερες των αμερικανικών μέσων και δηλώνει κλαίγοντας: «Σας παρακαλώ μην πάτε στη χώρα μου».

Από το εξωτερικό δίνει αγώνα κατά της χούντας των συνταγματαρχών, οι οποίοι σπεύδουν να της αφαιρέσουν την ελληνική ιθαγένεια και κατάσχεσαν την περιουσία της στην Ελλάδα. Όταν η Μελίνα πληροφορείται την απόφαση της χούντας κάνει την ιστορική δήλωση : «Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας. Με συνεντεύξεις, συναυλίες, ηχογραφήσεις, απεργίες πείνας και πολιτικές εκδηλώσεις η Μελίνα αποτελεί μόνιμο πρόβλημα για τη χούντα που αποπειράται να την δολοφονήσει με διάφορους, ανεπιτυχείς, τρόπους.

Δυο μέρες μετά την πτώση της δικτατορίας η μελίνα Μερκούρη επιστρέφει στην Ελλάδα, ενώ την περιμένει πλήθος φίλων στο αεροδρόμιο. Εγκαθίσταται πλέον μόνιμα στη χώρα και ασχολείται ενεργά και με την πολιτική, λαμβάνοντας μέρος σε όλες τις κυβερνήσεις Παπανδρέου ως υπουργός Πολιτισμού. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε σχολιάσει ότι η Μελίνα Μερκούρη ήταν η μόνη που άντεξε τους 16 ανασχηματισμούς των κυβερνήσεών του.

Η Μελίνα Μερκούρη είναι αυτή που διακηρύσσει ότι «η βαριά βιομηχανία της χώρας είναι ο πολιτισμός» και δίνει μάχη για την προώθησή του στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό. Οι πολιτικοί σχολιάζουν ότι το υπουργείο Πολιτισμού επί των ημερών της λειτούργησε όσο ποτέ ενώ ο Τύπος του εξωτερικού παρακολουθεί ανελλιπώς την πορεία της. Ξεκινάει την εκστρατεία για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, θίγοντας το θέμα επίσημα στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO τον Ιούλιο του 1982 στο Μεξικό.

«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας. Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας» δήλωσε και συμπλήρωσε: «Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».

Προκειμένου να κάνει εφικτή την επιστροφή των Γλυπτών, το 1989 κήρυξε διαγωνισμό για την κατασκευή ενός νέου Μουσείου της Ακρόπολης, δίνοντας παράλληλα έμφαση στις εργασίες αναστήλωσης της Ακρόπολης αλλά και στη διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Επίσης δική της ιδέα ήταν και η ενοποίηση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, για τη δημιουργία ενός αρχαιολογικού πάρκου. «Είναι επιτακτική ανάγκη, είναι χρέος της Ελλάδας να διασώσει την καρδιά της ιστορίας της, την καρδιά της Αθήνας, το ιστορικό της κέντρο, μ' ένα έργο που θα αλλάξει παντελώς την εικόνα και τη ζωή στο κέντρο της πόλης» δήλωνε.

Το 1983 έθεσε το ερώτημα «Πώς είναι δυνατόν μια κοινότητα που στερείται την πολιτιστική της διάσταση να μπορεί να αναπτυχθεί;» ενώπιων των υπουργών Πολιτισμού της τότε ΕΟΚ, σημειώνοντας πως ο πολιτισμός «είναι η ψυχή της κοινωνίας» και πως η ευρωπαϊκή ταυτότητα «βρίσκεται ακριβώς στο σεβασμό της ιδιαιτερότητας και στο να δημιουργήσουμε ένα παράδειγμα ζωντανό μέσα από ένα διάλογο των πολιτισμών της Ευρώπης. Η φωνή μας είναι καιρός να ακουστεί με την ίδια δύναμη όπως αυτή των τεχνοκρατών. Ο πολιτισμός, η τέχνη και η δημιουργία, δεν είναι λιγότερο σημαντικά από το εμπόριο, την οικονομία, την τεχνολογία».

Έτσι, ξεκίνησε ο ευρωπαϊκός θεσμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Η Μελίνα Μερκούρη, η αγαπημένη των Ελλήνων, υπήρξε από τις πλέον διάσημες προσωπικότητες της Ελλάδας. Στην είδηση του θανάτου της, στις 6 Μαρτίου του 1994, ο διεθνής Τύπος προέβη σε αναλυτικά αφιερώματα της ζωής της μυθικής Ελληνίδα με το βροντερό γέλιο ενώ στο Μπρόντγουεϊ τα θέατρα παρέμειναν κλειστά την ώρα που πάνω από ένα εκατομμύριο συγκινημένοι πολίτες την συνόδευαν στην τελευταία της κατοικία, στο Α' Νεκροταφείο.



Σκηνή από τη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, με την Βούλα Ζουμπουλάκη ανάμεσα στην Μελίνα Μερκούρη και την Σοφία Βέμπο.







πληροφορίες από wiki, naftemporiki, και tvxs